Hij overlaadt de dingen met gedachten, als een jarige met verjaardagscadeaus. Veel. En vaak dezelfde, ook. Ze lijken hardnekkiger te worden naarmate ze vaker gedacht worden. Alsof hij er sporen mee trekt in een veld, en die sporen worden steeds dieper en langer. Vormen vruchtbare grond voor nieuwe gedachten die in hetzelfde spoor passen. En daar goed gedijen. Woekeren als onkruid. In de spiegel kan hij de sporen al zien, ze lopen van links naar rechts over zijn voorhoofd. Ook daar worden ze steeds dieper. Zij wil geen veld van gedachten. Een wolkeloze hemel, dat wil ze. Vol frisse, heldere lucht.