De oude vrouw laat zich zakken op de stoel bij het donkere raam. Nee, ‘oud’ is niet het juiste woord. Het is een vrouw die al veel jaren heeft verzameld. Ze slaat het dikke boek op haar schoot open. De oogstmaan hangt warm en vol tussen roestkleurige wolkenslierten. Het was een rijke oogst, denkt ze. Talrijke spiegels geplukt. Lachende monden, warme tranen. En een hart. Haar blik gaat liggen op het blad van het hart. De maan gooit er een geelwit licht op. Het hart bonst vertrouwd. Met gesloten ogen herleest de vrouw de bladzijde. Ze kent hem intussen helemaal vanbinnen.