Drie, twee, één, go! En weg was ze. De diepte in. Zuurstofflessen stevig om de schouders, duikerspak als een dik vel om haar huid. Door haar ontwasemde bril op zoek naar een zuiver zicht. De diepere lagen, ver onder het oppervlakkige. Naar wat zich schuilhoudt in het duister. Naar wat niemand ziet en er wel is en moet ontdekt worden om de rimpelingen en stormen daarboven te begrijpen. Je wenst haar toe dat haar zuurstof opraakt en haar klappende vliezen haar sierlijk omhoog dansen. Ze haar bril afzet en met haar eigen heldere ogen kijkt. Naar de oppervlakte. En daarop drijft.