Je voelde het bij het wakker worden. Vlak onder je huid beweegt een vlies. Een dunne, duister doorlatende laag die feilloos elke plooi van je lichaam volgt. Het trekt bij elke beweging die je maakt. Op je borst, in je armen, je handen. Absorbeert kracht, legt wat je aan spieren had lam, zuigt leeg. Wanneer je stilhoudt, rimpelt het rusteloos. Het is van mij, denk je. Het draagt het dna van al je verdriet, bergt de spiegeling van elke traan die je verliet. Alomvattend reist het in je rond, neemt je mee, net onder je oppervlakte. Het is mij, huiver je.