Ze had altijd gedacht dat het haar anker was. Het was zwaar als lood en hield haar en haar gedachten op hun plaats. Veilig en vast. Het werd haar haven. Met haar blik op de einder zag ze voor het eerst de waarheid. Het was geen anker. Ballast was het. Zakken vol zwart zand, nat en zwaar als beton. Hier was haar thuis niet. Hoe los ik deze lading? dacht ze. Een last als deze omhooghalen konden zelfs de sterkste armen niet. Bovendien wilde ze die zakken niet zien. Die hoorden thuis waar ze lagen, op de bodem van de zee.
Recente berichten
Abonneer je op deze blog
Recent posts
-
Wie het licht gaat redden?
Read more -
Wie gaat het licht redden?
Read more -
elf
Read more -
haal
Read more -
koffie
Read more -
schijn
Read more -
diep
Read more -
blijf
Read more -
zien
Read more -
voeten
Read more -
raak
Read more -
vlies
Read more -
lichtjes
Read more -
wals
Read more -
zakken (2)
Read more -
zakken (1)
Read more -
beestjes
Read more -
oogst
Read more -
maskers
Read more -
stereo
Read more