Ze had altijd gedacht dat het haar anker was. Het was zwaar als lood en hield haar en haar gedachten op hun plaats. Veilig en vast. Het werd haar haven. Met haar blik op de einder zag ze voor het eerst de waarheid. Het was geen anker. Ballast was het. Zakken vol zwart zand, nat en zwaar als beton. Hier was haar thuis niet. Hoe los ik deze lading? dacht ze. Een last als deze omhooghalen konden zelfs de sterkste armen niet. Bovendien wilde ze die zakken niet zien. Die hoorden thuis waar ze lagen, op de bodem van de zee.