Wanneer je dit leest, kronkelen de bubbels in mijn glas in een gebogen lijn naar boven. Aan de oppervlakte verdwijnen ze. Lossen ze op in de babbels die erboven dansen. De luchtbelletjes komen nergens vandaan, ze zijn er gewoon. Niet bedacht, niet gepland, niet ingeroosterd. De zwaartekracht negerend geven ze gewicht aan de luchtigheid. Naarmate de lachsalvo’s boven water luider klinken, bruisen de bubbels trager. Alsof ze er ruimte voor scheppen, een afstand laten die zorgt voor verbinding. Terwijl ieder uit zijn eigen kommetje knabbelt. Wanneer je dit leest, staan microfoon en camera uit. Op de achtergrond zoomen enkel de bijen.