Tot de tanden gewapend stond ze tegenover hem. Het harnas strak om haar borst gespannen, haar ademen oppervlakkig. De roestige smaak van bloed nog in haar mond. Hij baande zich een weg doorheen het dichte prikkeldraad. Ongewapend waagde hij zich in de arena. Ontmijn mij, dacht ze, de granaat gebald in haar vuist. Eén voor één stak hij zijn open handen naar haar uit. In die handen landden haar ogen. Sinds dat moment tikt de tijd trager. Zonnen gaan langzaam onder en komen zachtjes op. Oceanen gieten manen druppel voor druppel vol en weer leeg. Ontsluit mij, denkt ze. Ontwapen mij.
Recente berichten
Abonneer je op deze blog
Recent posts
-
Wie het licht gaat redden?
Read more -
Wie gaat het licht redden?
Read more -
elf
Read more -
haal
Read more -
koffie
Read more -
schijn
Read more -
diep
Read more -
blijf
Read more -
zien
Read more -
voeten
Read more -
raak
Read more -
vlies
Read more -
lichtjes
Read more -
wals
Read more -
zakken (2)
Read more -
zakken (1)
Read more -
beestjes
Read more -
oogst
Read more -
maskers
Read more -
stereo
Read more