Vanochtend werd ze wakker tussen dunne, gekreukte lakens. Ontwaakte langzaam uit de jonge jaren van haar jeugd. Op dit vroege uur legt haar weerspiegeling al haar vormen bloot. Ze slaat een ranke hand voor haar geeuwende mond. Elegantie huist in vingertoppen. In de overgang van een slanke hals naar tengere schouders. De glooiing van heupen. Ze rekt zich behaaglijk uit tot in alle hoeken van het nu. Naar eeuwigheden reikt ze niet. Alles gaat voorbij, denkt ze. De tijd volgt haar silhouet, blijft hangen aan haar ogen. Ernaast graaft hij geduldig fijne lijntjes. Daar zullen haar herinneringen wonen, op een dag.