De siliconenkit weegt zwaar in haar hand. Ze liet de woorden van mensen altijd binnen door de voordeur. In vele zinnen kwamen ze. De meeste verwelkomde ze met open armen, sommige gooide ze weer buiten. Een enkele keer liet ze de deur dicht. Ze was eraan gewend geraakt, aan die woorden. Waar ze niet aan wende, waren de stemmingen die door de kieren van de ramen naar binnen kropen. De angst die zich een weg onder de woorden zocht. Het meegesleurde verdriet dat in hun klanken hing, de kamer vulde. Als ongenode gasten drongen ze binnen. Afkitten die handel, denkt ze.