Ze komt los. Los van de grond waar ze zo graag haar twee voeten stevig op neerpoot. Het afgeronde, rechthoekige raampje toont haar wat ze achterlaat. Kaarsrecht zit ze, vakkundig vastgesnoerd. Onder haar krimpen huizen en hun zorgen tot legoformaat. Uiteindelijk lossen ze op in witte mist waarboven alleen nog een eeuwige zon. Wat ze meeneemt past in haar hand- en hartbagage. Ze reist graag licht. De greep van haar handen om de koude armleuningen neemt af. Haar gedachten leunen langzaam achterover. Mijl na mijl verdwijnen ze naar haar achterhoofd. Zo ver, dat in haar voorhoofd vage rimpels verzachten. Ze landt.