Het is druk op het zonovergoten perron. Wilde klaprozen priemen tussen de grijze betontegels door, verdringen het onkruid. De sporen trillen onder haar stoute schoenen. Brave ballerina’s draagt ze al lang niet meer. Licht uitdijende dijen werken op haar heupen. Ze recht haar rug. Haar rugzak is goed gevuld intussen, ze draagt hem overal met zich mee. Op haar gezicht maakt de suggestie van rimpels plaats om volop te stralen. Het is niet zo dat ze nu beter weet waar ze naartoe gaat. Het is het niet hoeven weten waarheen de reis haar brengt, waardoor ze volop geniet van de rit.