Haar witte vingers krijgen weer kleur door de kop koffie in haar handen. Ze zakt wat dieper weg in de kerstboomgroene kussens. Ze gelooft in liefde. Rotsvast en ongefundeerd. Stekeblind en potdoof. Ze gelooft in liefde tegen beter weten in. Liefde wil van geen weten weten. Ze gelooft in de liefde van het kopje voor de koffie, het blad papier voor de pen, wanten voor wintervingers. Ze gelooft in de genegenheid van de badkuip voor het schuim, de sloop voor het kussen, de lijst voor de foto, een huis voor een thuis. Ze houdt van omarmen. Kom maar hier, denkt ze.