wintertenen

Ruw trekt ze een tweede paar wollen sokken over haar voeten. Verdorie toch, denkt ze. Het is nog maar net herfst, en ik heb al wintertenen. Het klinkt beschuldigend in haar hoofd. Alsof haar tenen er iets aan kunnen doen. Hardhandig masseert ze haar koude voeten. Mijn biologische klok loopt weer voor, denkt ze. In de zomer had ze…
Lees meer

oogst

De oude vrouw laat zich zakken op de stoel bij het donkere raam. Nee, ‘oud’ is niet het juiste woord. Het is een vrouw die al veel jaren heeft verzameld. Ze slaat het dikke boek op haar schoot open. De oogstmaan hangt warm en vol tussen roestkleurige wolkenslierten. Het was een rijke oogst, denkt ze. Talrijke spiegels geplukt. Lachende monden, warme tranen. En een hart. Haar blik…
Lees meer

maskers

Het is tijd, denkt ze. Ze haalt de elastiekjes achter haar oren uit en hangt het stoffen mondmasker niet om haar pols. Ze frommelt het op en propt het in haar broekzak. Haar ware gelaat voelt eindelijk lucht. Hij is zacht. Fris en dartel als lente. Ze zuigt hem gretig naar binnen, tot diep in haar longen. Rondom…
Lees meer

rij

‘De rij wordt kort.’ Het is een zin die mijn grootmoeder vaak zei. Ze bedoelde de rij van mensen die deugen. Ik denk vaak aan die uitspraak. De rij van eerlijke, liefdevolle, goedhartige mensen lijkt elke dag korter te worden. Dat betekent ook dat er een andere rij bestaat die elke dag groeit. Voor het eerst besef ik dat mijn…
Lees meer