Ruw trekt ze een tweede paar wollen sokken over haar voeten. Verdorie toch, denkt ze. Het is nog maar net herfst, en ik heb al wintertenen. Het klinkt beschuldigend in haar hoofd. Alsof haar tenen er iets aan kunnen doen. Hardhandig masseert ze haar koude voeten. Mijn biologische klok loopt weer voor, denkt ze. In de zomer had ze al een herfstgevoel. Nooit zoveel gelezen onder een fleece dekentje in juli als dit jaar. En nu het herfst is, voelt ze de winter, tot in haar tenen. Laat hem maar komen, denkt ze strijdvaardig. In haar sokken tintelt de lente al.