Hun handen tegen elkaar, palm tegen palm. De zijne bedekt die van haar helemaal. Ze draait haar hand een beetje, hun vingers vallen tussen elkaar in. Het punt waarop je niet meer voelt waar je eigen hand eindigt en de andere begint. Huid in huid. Zo dicht bij dichtbij, denkt ze. ‘Heb je zin?’ Haar stem schuurt diep in haar keel. ‘Veel meer,’ zegt hij, ‘ik heb zinnen. Interessante, grappige, poëtische. Korte en lange.’ De zon komt uit zijn ogen. ‘Dat is goed,’ zegt ze, ‘dat is een mooi begin.’ Ze neemt haar beide oren en vouwt ze om zijn woorden.