Hij weeft stilte tussen zijn woorden wanneer hij spreekt. En tussen de hare wanneer hij luistert. Hij luistert veel. Ze kan bijna zien hoe haar woorden binnenwandelen in zijn hoofd, er een hele weg afleggen en thuiskomen binnenin hem. Er staan grote ribfluwelen zetels in zijn huis. Met brede armleuningen en zachte kussens. Daar mogen haar woorden in gaan zitten. Of liggen. Of op en neer springen. Dat mag allemaal. Er is plaats genoeg. Ze mogen zelfs weglopen. Wanneer de tijd rijp is, geeft hij zijn woorden aan haar. Zijn woorden wonen in zijn hart en wandelen recht naar haar toe.