De koude witte muur blokkeerde het zicht van het meisje. Het was geen muur van sneeuw, wist ze. Een witte Kerst bestond alleen in Tinyboeken. Sneeuw glinstert en de koude ervan kriebelt in je neus. Deze kou knaagde in haar borstkas. Nee, dit was geen muur van sneeuw. Ze probeerde eromheen te lopen, maar wanneer ze bewoog, leek hij haar te volgen. Misschien hoort hij wel bij me, dacht ze. Voorzichtig stak ze haar hand uit. Haar vingers grepen doorheen dichte nevel. Het was helemaal geen muur. Enkel mist. Die trekt wel op, wist het meisje. Gewoon wachten. Op de lente.