‘Het is vandaag overwegend bewolkt, de zon heeft het moeilijk om erdoor te komen.’ In de stem van de weerman schemert compassie door. Ik herken dat, denkt ze. Onder het dikke deken van haar wolken zou ze zich de hele dag verschuilen, als dat kon. Het kan, denkt ze. Maar ze doet het niet. Ze komt erdoor, zonder stralen. Haar wolken neemt ze mee, ze blijven de hele dag hangen voor haar gezicht. Ontkleuren alles grijs. ‘Er is veel kans op een bui,’ kraakt de radio. Dat is goed, denkt ze. Het zou moeten regenen. Dat is alweer zo lang geleden.