Zo ruikt een zondagochtend alleen in april, denk je. De houten tuinstoel voelt koud onder je dunne pyjama. Met open armen ontvang je de dappere zonnestralen. Een slijmerige slak schuifelt over het terras. Aan het plakkerige spoor te zien, komt ze van ver. Haar ogen torenen hoog boven haar lijmachtige lijfje uit. Ze is op zoek, denk je. Over de gladde vloer glijdt ze richting kruidentuin. Moeiteloos lijkt het, alsof de tegels onder haar weggeschoven worden. Langzaam, ja. Een heel huis sleurt ze met zich mee. Met een barst erin, en een donkere vlek. Toch dapper, denk je, zo’n week dier.