Ze was uit elkaar gevallen in duizend en één stukken, haar liefde. Als een kristallen vaas op een betonnen vloer. Scherven in alle maten en vormen. Overal. Van hele grote met vlijmscherpe randen tot flinterdunne splinters. De grote stukken had ze allemaal al opgeruimd. Voorzichtig opgeraapt, zich meermaals gesneden. Het waren de fijne, bijna onzichtbare schilfers die nog overbleven, en die het meest venijnig waren. Op onverwachte momenten doken ze op. Meestal op een moment van vreugde, of zelfs van voorzichtig geluk. Dan prikten ze in haar hart. Als om te zeggen: ‘Vergeet me niet, ik zal voor altijd gebroken zijn’.
Recente berichten
Abonneer je op deze blog
Recent posts
-
Wie het licht gaat redden?
Read more -
Wie gaat het licht redden?
Read more -
elf
Read more -
haal
Read more -
koffie
Read more -
schijn
Read more -
diep
Read more -
blijf
Read more -
zien
Read more -
voeten
Read more -
raak
Read more -
vlies
Read more -
lichtjes
Read more -
wals
Read more -
zakken (2)
Read more -
zakken (1)
Read more -
beestjes
Read more -
oogst
Read more -
maskers
Read more -
stereo
Read more