Het werd dan toch nog herfst. Ergens in die herfst liet een boom een blad los. Ergens in die herfst werd een kamer gevuld met leegte. Is een klein leven opgehouden te bestaan. Een leven onder de kerktoren, en onder sterke vleugels. Een leven waarin zij sprak met haar ogen. En met de vele tonen van haar geluid. Wat overblijft, is hoe ze lachte met heel haar gezicht. Hoe ze veel woorden niet begreep, maar wel de kleur van een stem. Wel de blik in ogen. Hoe de waarheid voor haar nooit kon liegen. Waarin een klein leven groot kon zijn.
Abonneer je op deze blog
Recent posts
-
elf
Read more -
haal
Read more -
koffie
Read more -
schijn
Read more -
diep
Read more -
blijf
Read more -
zien
Read more -
voeten
Read more -
raak
Read more -
vlies
Read more -
lichtjes
Read more -
wals
Read more -
zakken (2)
Read more -
zakken (1)
Read more -
beestjes
Read more -
oogst
Read more -
maskers
Read more -
stereo
Read more