Wat kunnen de bomen dat goed, denkt ze. Op de toppen van hun wortels staan ze, klaar om ons te tonen hoe je dat doet: loslaten. En hoe mooi dat is. Ze sloven zich uit in schilderachtige schakeringen van de meest warme kleuren, speciaal om ons te laten zien hoe prachtig het is. Fier rechtop zullen ze blijven, stevig geworteld in de donkere aarde. Ze blijven overeind. Voeden zich met wat ze laten gaan. Het zijn de blaadjes die vallen. Zij laten alle houvast die ze hadden, los. Worden één met die donkere aarde. Laat mij de stam zijn, denkt ze.