Ik kan dit niet meer aanhoren, denkt ze. Ze recht haar rug. De woorden die uit de mond tegenover haar komen, vallen voor haar neer op de grond. Ze raken haar niet meer. Langzaam leunt ze achterover. Ze kijkt naar de woorden. Eén na één landen ze met een vadsige pets op elkaar. Als dikke naaktslakken die in een emmer op een hoopje worden gegooid. Haar blik gaat weer naar de mond. De vuile, glibberige woorden blijven eruit glijden. Ze kwakken neer op de besmeurde vloer. Hun betekenis dringt allang niet meer tot haar door. Ze hoort enkel de slijmerige smakken.
Recente berichten
Abonneer je op deze blog
Recent posts
-
Wie het licht gaat redden?
Read more -
Wie gaat het licht redden?
Read more -
elf
Read more -
haal
Read more -
koffie
Read more -
schijn
Read more -
diep
Read more -
blijf
Read more -
zien
Read more -
voeten
Read more -
raak
Read more -
vlies
Read more -
lichtjes
Read more -
wals
Read more -
zakken (2)
Read more -
zakken (1)
Read more -
beestjes
Read more -
oogst
Read more -
maskers
Read more -
stereo
Read more
2 Reacties