Ik kan dit niet meer aanhoren, denkt ze. Ze recht haar rug. De woorden die uit de mond tegenover haar komen, vallen voor haar neer op de grond. Ze raken haar niet meer. Langzaam leunt ze achterover. Ze kijkt naar de woorden. Eén na één landen ze met een vadsige pets op elkaar. Als dikke naaktslakken die in een emmer op een hoopje worden gegooid. Haar blik gaat weer naar de mond. De vuile, glibberige woorden blijven eruit glijden. Ze kwakken neer op de besmeurde vloer. Hun betekenis dringt allang niet meer tot haar door. Ze hoort enkel de slijmerige smakken.  

2 Reacties

  1. Waw. 4 keer gelezen en toen snapte ik het. Das pure tekst en zuiver om na te denken. Om het slakkengewond te zeggen. Dit blijft plakken.!!!!! X
    • Petra Thomas
      Bedankt, Christ!

Laat een antwoord achter aan Christ