Het prikt in haar neus. Ont-kleurt haar haren dof. Als saharazand legt het een mistige filter voor haar ogen. Als ze haar lippen opent, zal ze de droogte proeven. Hele levens zullen tussen haar tanden knarsen. Dit stof is niet van mij, denkt ze. Het komt aanwaaien van werelddelen hiervandaan. Verpulvert mijn lucht en verduistert mijn zon. Ze knippert met haar lange wimpers, korrels rollen naar haar wang. Ze neemt een besluit. Nooit nog laat ze zonnig voorspelde dagen verbleken. Nooit nog laat ze zich andermans zand in de ogen strooien. Ze likt haar lippen en spuwt het gele gruis uit.
Recente berichten
Abonneer je op deze blog
Recent posts
-
Wie het licht gaat redden?
Read more -
Wie gaat het licht redden?
Read more -
elf
Read more -
haal
Read more -
koffie
Read more -
schijn
Read more -
diep
Read more -
blijf
Read more -
zien
Read more -
voeten
Read more -
raak
Read more -
vlies
Read more -
lichtjes
Read more -
wals
Read more -
zakken (2)
Read more -
zakken (1)
Read more -
beestjes
Read more -
oogst
Read more -
maskers
Read more -
stereo
Read more