Het prikt in haar neus. Ont-kleurt haar haren dof. Als saharazand legt het een mistige filter voor haar ogen. Als ze haar lippen opent, zal ze de droogte proeven. Hele levens zullen tussen haar tanden knarsen. Dit stof is niet van mij, denkt ze. Het komt aanwaaien van werelddelen hiervandaan. Verpulvert mijn lucht en verduistert mijn zon. Ze knippert met haar lange wimpers, korrels rollen naar haar wang. Ze neemt een besluit. Nooit nog laat ze zonnig voorspelde dagen verbleken. Nooit nog laat ze zich andermans zand in de ogen strooien. Ze likt haar lippen en spuwt het gele gruis uit. 

Nog geen reacties