Haar ogen zijn veel ouder dan haar jaren. Bruinige oogleden maken haar gezicht nog bleker dan het al is. Haar verdriet is van een soort dat donkerder is dan het diepste zwart van de zee. Als een dikke vette rups vreet het zich een weg naar binnen. Het stroperige, olieachtige spoor dat hij achterlaat, bezoedelt alles waar ooit een glans omheen zat. Ze probeert hem naar buiten te krijgen, maar elke keer woekert hij dieper dan ooit. Ondergraaft hij al haar zekerheden. De geur van verrotting priemt door alle wanden en doordringt elke hoek van haar hart. Om daar te wonen.