Prinses Primula rukt met vinnige snokjes aan mijn mouw. Ik kijk in haar grote bruine ogen, het blinkende kroontje staat scheef op haar warrige krullen. ‘Hoelang duurt het nog?’ vraagt ze. ‘Nog tot 16 november,’ antwoord ik. Ze telt op haar vingers die nog ruiken naar de graantjes die ze de eenden in de kasteelvijver heeft toegegooid. Te weinig vingers. ‘Tot 16 november is nog lang. Echt nog heel erg lang,’ mokt ze. De vloer onder ons is bezaaid met woorden. Zinnen, hoofdstukken, illustraties. ‘Kijk,’ wijs ik, ‘die moeten nog allemaal op de juiste plaats terechtkomen. En dan is het zover.’