Comfortabel liggend met de voeten omhoog, wordt ze zachthandig aan de tand gevoeld. Poreus bevonden. Woorden verdwijnen in gaatjes en kieren, samen met etensresten en dapperheid. Tanden stukgebeten op zichzelf. Getril van boren gaat door merg en bot. Ze wil op haar lip bijten, schreeuwen, maar kan enkel in haar eigen handen knijpen. Bij mijn grootouders werden gaten nog gevuld met goud, denkt ze. Zoals Japanners doen met de naden van scherven die weer in elkaar passen tot een vaas: een gulden aandenken aan barsten die je niet braken. Eerbied voor kwetsuren die verrijken. ‘U mag spoelen,’ klinkt het. Ze slikt.
Recente berichten
Abonneer je op deze blog
Recent posts
-
Wie het licht gaat redden?
Read more -
Wie gaat het licht redden?
Read more -
elf
Read more -
haal
Read more -
koffie
Read more -
schijn
Read more -
diep
Read more -
blijf
Read more -
zien
Read more -
voeten
Read more -
raak
Read more -
vlies
Read more -
lichtjes
Read more -
wals
Read more -
zakken (2)
Read more -
zakken (1)
Read more -
beestjes
Read more -
oogst
Read more -
maskers
Read more -
stereo
Read more
2 Reacties