Het verharde vel viel van haar borstkas. Als een schelp liet het haar lichaam los. Alle tranen die ze had geweend, waren opgedroogd tot een matte eeltlaag. Dood vlees dat haar niet meer diende. Ik moest gewoon wachten, dacht ze, tot het mij verliet. Ze voelde hoe de ballast overboord gegooid werd. Nee, niet gegooid werd. Hoe hij overboord viel. Het moederschip verliet. Ze voelde zich lichter. Het zachte roze vlees dat zichtbaar werd tussen haar borsten was glad en glom. Het kriebelde een beetje. Ze legde haar hand op haar hart. Dit is mijn kleur, dacht ze. Dit ben ik.