Ik zit op de bank die ik in de paasvakantie zou verven en kijk naar de tulpen in mijn tuin. Gelukkig kan ik dat goed: zitten en naar de tulpen kijken. Wat ik niet goed kan, is niet-denken. Dat moet ik nog leren. Ik doe mijn best, maar blijf een beginneling. Ook niet-piekeren lukt nog niet goed. Ondertussen trekken de tulpen zich er allemaal niets van aan. Hoog boven dit stilleven staat een zon die zachtjes gaat liggen op mijn gezicht, zoals de kat vroeger op mijn schoot. Het voelt warm aan op mijn wangen. Ze staat nochtans ver, die zon.