Ooit, nog niet zo lang geleden zelfs, was hij uit één stuk, haar moed. Kwetsbaar, maar puur en volmaakt. Als een boreling. Ergens onderweg was hij uit elkaar gevallen. Ze wist niet precies hoe dat gebeurd was. Langzaam afgebrokkeld, dacht ze. Ondergraven, uitgehold. Die ochtend besloot ze hem bijeen te rapen. De grotere stukken, vlak voor haar voeten; de kleinere in de hoekjes van vele verloren kamers. Kruimels onder het bed, bestoft. Ze zocht lang, tot het donker werd. Toen legde ze alle stukjes in haar schoot en keek ernaar. Dat is al een hele hoop, dacht ze. Misschien net genoeg.
Recente berichten
Abonneer je op deze blog
Recent posts
-
Wie het licht gaat redden?
Read more -
Wie gaat het licht redden?
Read more -
elf
Read more -
haal
Read more -
koffie
Read more -
schijn
Read more -
diep
Read more -
blijf
Read more -
zien
Read more -
voeten
Read more -
raak
Read more -
vlies
Read more -
lichtjes
Read more -
wals
Read more -
zakken (2)
Read more -
zakken (1)
Read more -
beestjes
Read more -
oogst
Read more -
maskers
Read more -
stereo
Read more