Het is al bijna mei, maar de stad is vol herfst. Mist die hele dagen duurt. Er hangen veel gedachten in die nevel. Ze laat ze hangen, zonder ze af te maken. Was het maar wat warmer, denkt ze. Dan kon ze hen laten wapperen in de wind, als fris gewassen lakens aan de waslijn, met kleurrijke wasknijpers. Gele tulpen staan al bijna twee weken op de vensterbank. Tulpen doen dat nooit, het hoofd laten hangen. Hun bladeren verschrompelen, bloemblaadjes krimpen en stengels buigen door. Maar hun hals, die richt zich op. En stuurt de bloem richting zon, waar ze thuishoort.

Nog geen reacties