Haar hele dag was uit haar mond gerold. Alle weerloze woorden, zinloze zinnen en heel wat herhalingen. ‘Ja maar ja’, zei ze, terwijl ze haar handen met de nodige dramatiek naast zich neer liet vallen, ‘’t Is toch waar zeker? Als niemand écht naar elkaar luistert en iedereen alleen maar praat en praat en praat, wat heeft het dan voor zin? Dan kunnen we beter stoppen met praten. Dan zijn we gewoon maar lucht aan het verplaatsen. Dan kan ik net zo goed een liedje zingen.’ Haar rode ogen stonden groot, zijn hele hart paste erin. ‘Ja,’ zei hij, ‘doe dat.’