Met het fluogroene handborsteltje veegde ze de scherven bij elkaar. Ze wist niet hoe ze het glas had laten vallen. Ineens buitelde het naar beneden, leek nog even sterk genoeg om de val te overleven, brak dan toch. Losgelaten, dacht ze. Ik heb het gewoon losgelaten. Dat was wat ze had geleerd: 'let it go'. Ze was er goed in geworden. Zo goed zelfs, dat vasthouden moeilijk werd. Ze liet los nog voor ze goed en wel had durven houden. Met lege handen liep ze loslatend door het leven. Als Anna in Frozen. The cold never bothered me anyway, dacht ze.