Het meisje had ze altijd gezien, overal. De lichtjes. Ze dansten om haar heen. Gonsden om mensen en dieren als een aura. Rond elk blad aan elke boom. Alsof ze zeiden: ‘Kijk eens, hoe echt’. De lichtjes lieten alles glanzen, tilden het op. Later pas, toen het meisje een vrouw geworden was, zag ze de donkere plekken waar de lichtjes niet bij konden. Hoe ze ook schenen, ze verdwenen in bodemloze zwarte gaten. De vrouw en het meisje keken de donkerblauwe decemberavond in. Samen schepten ze de lichtjes op. Als glimwormpjes kronkelden ze in het kommetje van hun handen. ‘Kijk eens.’
Recente berichten
Abonneer je op deze blog
Recent posts
-
Wie het licht gaat redden?
Read more -
Wie gaat het licht redden?
Read more -
elf
Read more -
haal
Read more -
koffie
Read more -
schijn
Read more -
diep
Read more -
blijf
Read more -
zien
Read more -
voeten
Read more -
raak
Read more -
vlies
Read more -
lichtjes
Read more -
wals
Read more -
zakken (2)
Read more -
zakken (1)
Read more -
beestjes
Read more -
oogst
Read more -
maskers
Read more -
stereo
Read more
1 reactie