De barsten in de vloer hadden het al maanden aangekondigd. Ze had geweten dat ze er waren, onder het hoogpolige tapijt. De scheuren in de muren, ze had ze wel gezien. De grond onder haar voeten gromde. Het rommelde al een hele tijd. De zuurstof uit de lucht verdween, in haar hoofd werd het ijler. Tot plots alles naar boven kwam. Alles verwoestend vloeibaar vuur spuwde op de aarde waarin ze haar wortels wist. Een kolkende massa die alles meesleurde in zijn vloed. Droge rook prikt in haar ogen. Niet weten waar het veilig is, waar ooit het gras nog groen.