Open liggen haar handen in haar schoot. Alsof ze daar geland zijn. Een noodlanding, in de dichtstbijzijnde haven. De verwarde bol wol die ze vasthoudt, is even verloren als de handen waarin hij ligt. Donkere ogen zoeken in het kluwen naar die éne draad die alles kan ontwarren. Ze vindt veel losse eindjes. Telkens wanneer ze denkt ‘dit is ‘m’, raakt ze weer helemaal in de knoop. Haar gebarsten vingers proberen de wirwar te ontrafelen, maar voor elke knoop die ze losmaakt, komen er weer nieuwe bij. Ze wou er nochtans een mooie sjaal mee breien. Met bijpassende muts en al.