Ik sla de deur open. Het dikke karton beweegt soepel tussen mijn vingers. Zachtjes valt ze achter mij in het slot. Een papieren stilte. Nee, dikker. Een stilte van stevig perkament. Van zwaar handgeschept papier. Mijn schoenen heb ik buiten laten staan. Op dikke wollen sokken stap ik verder. De eerste woorden komen me vriendelijk tegemoet. Ze knikken naar me, nemen mijn hand. Zachtjes maar beslist trekken ze me mee. ‘Kom maar,’ zeggen ze. ‘We zijn met velen. Blijf tot je ons allemaal gezien hebt.’ Ik laat me leiden. Zwart-wit nemen ze me mee, ver naar binnen. Hier geldt code inkt.
Recente berichten
Abonneer je op deze blog
Recent posts
-
Wie het licht gaat redden?
Read more -
Wie gaat het licht redden?
Read more -
elf
Read more -
haal
Read more -
koffie
Read more -
schijn
Read more -
diep
Read more -
blijf
Read more -
zien
Read more -
voeten
Read more -
raak
Read more -
vlies
Read more -
lichtjes
Read more -
wals
Read more -
zakken (2)
Read more -
zakken (1)
Read more -
beestjes
Read more -
oogst
Read more -
maskers
Read more -
stereo
Read more
1 reactie