Ik sla de deur open. Het dikke karton beweegt soepel tussen mijn vingers. Zachtjes valt ze achter mij in het slot. Een papieren stilte. Nee, dikker. Een stilte van stevig perkament. Van zwaar handgeschept papier. Mijn schoenen heb ik buiten laten staan. Op dikke wollen sokken stap ik verder. De eerste woorden komen me vriendelijk tegemoet. Ze knikken naar me, nemen mijn hand. Zachtjes maar beslist trekken ze me mee. ‘Kom maar,’ zeggen ze. ‘We zijn met velen. Blijf tot je ons allemaal gezien hebt.’ Ik laat me leiden. Zwart-wit nemen ze me mee, ver naar binnen. Hier geldt code inkt.