Een rode druppel groeit op haar duim. Overtuigd van zijn eigen stekelige gelijk staat de cactus op de vensterbank. Ze heeft het nooit sympathieke planten gevonden. Is te zacht voor zo’n scherp karakter. Het lukt haar gewoon niet om niet geprikt te worden. Hoe ze ook haar best doet om haar vingers zo op de pot te plaatsen dat de stekels haar niet kunnen vinden, geraakt wordt ze toch. Alsof ze haar zoeken. Met haar wijsvinger duwt ze haar huid samen zodat de druppel zwelt. Als een baby zuigt ze het sap op. De smaak van ijzer bijt in haar tong.