wit

wit
De koude witte muur blokkeerde het zicht van het meisje. Het was geen muur van sneeuw, wist ze. Een witte Kerst bestond alleen in Tinyboeken. Sneeuw glinstert en de koude ervan kriebelt in je neus. Deze kou knaagde in haar borstkas. Nee, dit was geen muur van sneeuw. Ze probeerde eromheen te lopen, maar wanneer ze bewoog, leek hij haar te volgen. Misschien hoort hij wel bij me,…
Lees meer

kijk eens

kijk eens
Het meisje had ze altijd gezien, overal. De lichtjes. Ze dansten om haar heen. Gonsden om mensen en dieren als een aura. Rond elk blad aan elke boom. Alsof ze zeiden: ‘Kijk eens, hoe echt’. De lichtjes lieten alles glanzen, tilden het op. Later pas, toen het meisje een vrouw geworden was, zag ze de…
Lees meer

vast

vast
Hij boort zijn blik diep in haar ogen. Houdt hem vast als loden kogels in de loper van een geweer, zijn vinger op de trekker. Hij beweegt langzaam. Verkleint de meters tussen hun buiken tot een dun laagje dansende lucht. Pakt haar adem. Snijdt hem af. Het stuk dat in zijn handen hangt, warm en…
Lees meer

code inkt

code inkt
Ik sla de deur open. Het dikke karton beweegt soepel tussen mijn vingers. Zachtjes valt ze achter mij in het slot. Een papieren stilte. Nee, dikker. Een stilte van stevig perkament. Van zwaar handgeschept papier. Mijn schoenen heb ik buiten laten staan. Op dikke wollen sokken stap ik verder. De eerste woorden komen me vriendelijk…
Lees meer