Dit is te veel, denkt ze. Ongelovig kijkt ze om zich heen. Het donkerbruine slijk zit overal. Een modderzee. Haar voeten zakken dieper weg in de bruine bagger. Al haar houvast glijdt weg. Bruin, zo ver ze kan kijken. Donkerder dan het diepste uur van de nacht. Het uur waarop je denkt ‘deze nacht gaat nooit voorbij’. En de nachtmerrie die doorgaat, ook als het uiteindelijk toch een beetje dag wordt. Want dat wordt het. De mooiste bloem gedijt in de donkerste aarde, herinnert ze zich. Daarom is er zoveel modder, denkt ze, voor al de prachtige bloemen die nog komen.