Daar staat hij nu. Met zijn voeten in het nog natte beton. De koude, vochtige brij wordt langzaam hard tussen zijn tenen. Er blijft weinig speelruimte over. Zijn eigen leven is een blok aan zijn been. Dat wat hem recht houdt, haalt hem neer. Dat wat hem neerhaalt, houdt hem recht. Hij ziet het overal nu: aan de gevels van huizen, in muren tussen tuinen, langs wegen. Rond het water van een fontein. In de ogen van mensen, ook. Zijn vleugels lam gelegd in het concrete. De zon was nog nooit zo ver weg. En hij kon dat zo goed, zweven.
Recente berichten
Abonneer je op deze blog
Recent posts
-
Wie het licht gaat redden?
Read more -
Wie gaat het licht redden?
Read more -
elf
Read more -
haal
Read more -
koffie
Read more -
schijn
Read more -
diep
Read more -
blijf
Read more -
zien
Read more -
voeten
Read more -
raak
Read more -
vlies
Read more -
lichtjes
Read more -
wals
Read more -
zakken (2)
Read more -
zakken (1)
Read more -
beestjes
Read more -
oogst
Read more -
maskers
Read more -
stereo
Read more