Toen ik nog sponsen broekjes droeg en een jongenskapsel had, woog mijn grootvader zijn pompoenen op de bascule. Een roestbruine weegschaal met zeshoekige gewichten in verschillende formaten. Aan de éne kant lag de pompoen, aan de andere zette hij de gewichten: eerst de grote, dan de kleine. Tot de pompoen en de gewichten op dezelfde hoogte zweefden. Dat is precies wat ik nu doe. Aan de éne kant liggen tentakels van een monster die zich uitstrekken tot in alle hoeken van mijn leven. Aan de andere kant leg ik een lente die zich verkleedt als zomer en tijd. En online aperitieven.

2 Reacties

  1. Aan de kant van het monster leg ik ook mijn zonden bij, en tegelijk dewelke wij, allemaal, al dan niet gewild, in onwetendheid hebben verhuld. Als tegengewicht geef ik je de liefde voor mijn vader in Helsinki, mijn plusdochter in Halifax (Canada dus vandaar), mijn lief, dochters, zoon en kleindochter op een boogscheut, maar allemaal even dichtbij, in mijn hart...
    • Petra Thomas
      Mooi Ernst, dank je wel!

Laat een antwoord achter aan Petra Thomas